literature
Pieter Claeys: Eclipse
This week's Friday Verses are written by Pieter Claeys. We translated Eclips. This poem first appeared in Dutch in Het Liegend Konijn, a magazine for contemporary Dutch-language poetry.
Pieter Claeys (Menen, b. 1991) is a physicist and writer. After having received his PhD from Ghent University, he currently works as a quantum physicist at the University of Cambridge, combining research and teaching with writing poetry — a way of staying connected to the Dutch language while living abroad. He was previously selected for the Das Mag Zomerkamp, performed at various literary festivals, and published poetry in De Optimist and Het Liegend Konijn.
Eclipse
A story for bedtime. There was
her body a field and colours. She’s been waiting in the field for months
for the eclipse. She’s practising – I can’t explain it.
The field is the emptiness
in which the hares run, on which they’re going to build, the colours
are the blindness without eyes without body
too painful to look at directly.
I miss the edges of her body the space
she fills. Between the days. The clock and the bed
between the layers of skin. I feel the molecules which as intruders occupy the space
wrongly: breathe them in, I tense muscles
and feel the tension that remains. Everything vibrates in its own way.
Under her skin grow seeds
that break through, that feeling make way
for her advent and new and better body focused on the brightest colour, seeking the sun, standing alone
towering about it all.
I saw how she opened the curtains and let the sunlight in,
how, laughing, she made dust particles leap up. I’ll explain the difference
to you. In the field: a light rain, the sun averted.
(Dutch version below the photo)
PIeter Claeys
Eclips
Een verhaal voor het slapengaan. Er was
haar lichaam een veld en kleuren. In het veld staat ze al maanden te wachten
op de eclips. Ze oefent – ik kan het niet verklaren.
Het veld is de leegte
waarin de hazen lopen, waarop gebouwd moet worden, de kleuren
zijn de blindheid zonder ogen zonder lichaam
te pijnlijk om rechtstreeks naar te kijken.
Ik mis de randen van haar lichaam de ruimte
die ze vult. Tussen de dagen. De klok en het bed
tussen de huidlagen. Ik voel de moleculen die als indringers haar plaats innemen
verkeerd: adem ze in, ik buig spieren
en voel de spanning die overblijft. Alles trilt op zijn eigen manier.
Onder haar huid groeien kiemen
die doorbreken, die voelend plaatsmaken
voor haar aankomst een nieuw een beter lichaam gericht naar de helderste kleur, de zon zoekend, alleenstaand
boven alles uittorenend.
Ik zag hoe ze de gordijnen opende en zonlicht binnenliet,
hoe ze lachend stofdeeltjes liet opspringen. Ik zal je het verschil
uitleggen. In het veld: een lichte regen, de zon afgewend.
Post comment
Sign in