This week's Friday Verses are written by Maria Barnas. We translated Het is mogelijk (It’s Possible). This poem first appeared in Dutch in Het Liegend Konijn, a magazine for contemporary Dutch-language poetry.

Maria Barnas (Hoorn, b. 1973) is a reader and writer. Her most recent books, the novel Altijd Augustus (Always August, 2017) and the poetry collection Nachtboot (Night Boat, 2018) were published by Uitgeverij Van Oorschot. Barnas is attached to the Rijksakademie and heads the new master’s degree programme Approaching Language at the Sandberg Institute. She writes on poetry for NRC Handelsblad.

It's Possible

Beware of the three old men
say the mothers of the mothers.

I hear their voice in the voices
of my mother that I hear in my voice
which towards the end of a sentence gasps for

breath. I have their wide hips high
cheekbones over round cheeks
which are good for sighing
crooked toes sharp elbows as weapons
and creaky but supple joints

which are good for running away
says the mother of my mother and:
my father did not die when the mine collapsed.
Conductors of brass bands do not die
they perish. They are scorched

marvellously found far from the mine.
After that, all changed although he stayed dead
and I did not cry he is dead

because the mothers who support the sky
– with an apron round their waist
which is created like a miracle when it is tied
tight – with raised hands
and prayers under the breath wobbling

so that another word for revenge
– that I still need to find because revenge
is out of place but what then what then what
echoes in my stomach and rolls around –
rolls around like the lump of coal
from which I try to cut a diamond.

And who
will look after the blind horse now?

It walks on underground.

It’s possible
say the mothers of the mothers
that blind horses learn to trot in fields
without mineshafts and for all we know at the gallop.

(Read the Dutch version below the photo)

Maria Barnas © Wendy Taylor

Het is mogelijk

Pas op voor de drie oude mannen
zeggen de moeders van de moeders.

Ik hoor hun stem in de stemmen
van mijn moeder die ik hoor in mijn stem
die tegen het eind van een zin naar adem

hapt. Ik heb hun brede heupen hoge
jukbeenderen boven bolle wangen
waarmee het goed zuchten is
kromme tenen puntellebogen als wapens
en krakende maar lenige gewrichten

waarmee het goed vluchten is
zegt de moeder van mijn moeder en:
mijn vader stierf niet toen de mijn instortte.
Dirigenten van harmonieën sterven niet
zij komen om. Ze worden als een wonder

geblakerd en ver buiten de mijn gevonden.
Daarna was alles anders hoewel hij dood bleef
en ik schreeuwde niet hij is dood

omdat de moeders die de hemel stutten
– met een schort om het middel
dat ontstaat als een mirakel waar het strak
wordt aangesnoerd – met geheven handen
en binnensmonds gebed wankelen

zodat een ander woord voor wraak
– waar ik nog op moet komen omdat wraak
niet op haar plaats is maar wat dan wat dan wat
echoot er dan in mijn maag en rolt om –
omrolt als de brok steenkool
waaruit ik een diamant wil snijden.

En wie
zorgt er nu voor het blinde paard?

Het stapt onderaards voort.

Het is mogelijk
zeggen de moeders van de moeders
dat blinde paarden leren draven in velden
zonder schachten en wie weet wel in galop.