This week's Friday Verses are written by Peter Theunynck. We translated Het theater van de liefde (The Theatre of Love). This poem was first published in Dutch in Het Liegend Konijn, a magazine for contemporary Dutch-language poetry.

Peter Theunynck (b. 1960, Eeklo) is the permanent secretary of the Royal Academy of Dutch Language and Literature, a poet, biographer and prose-writer. In 2018 he published Tijdrijder (Time Rider), his most recent poetry collection, and Mijn oma is kwijt (My Granny’s Got Lost), a children’s book on dementia, illustrated by Lies van Gasse.

The Theatre of Love

Have a seat. Make yourself comfortable.
The curtain opens: you sit hidden, watching.
It’s about to start. Hold tight.

This is the theatre of love.
This is the plush that enfolds while you dream or wake.
This is the spot where it happens. The house that sometimes keeps you awake.

Here people have each other’s names tattooed on their arm, their bottom,
sometimes on the port side of a thigh, the silky inside of breasts.
Here at the same time a heart is trampled like china and swept up.

You will find beauty there and nobility and feasts of delight
and patience, but beakers of bitterness also await you in due course.
Love creeps into you with barbs. It pinches and scrapes, it bites and splits.

See how love surges, what distant coasts it sends you to,
in what show it makes you dance. And see how hate strips it to the bone when
it’s over. The end of love is always planted in your back.

Take that woman who married the best thing that happened to her.
She was the beach, she was the harbour where his thousand ships lay safe.
The sea wind filled her veils till all heroes hungered for water.

A seer was fetched. Don’t trust those people. They always speak
of sacrifices not made by themselves. A youngest daughter for instance
must be like a lamb. And the fact that your husband agrees with the plan.

When he comes back years later, his bath runs full of blood. The lover
has assured them that it must. There is a son who can never forget
how his sire becomes whiter and whiter. From blood come buckets of blood.

Hate is a sickness, I tell you, that penetrates as whispers and attacks
each vital organ, till all’s reduced to blubber. But this is the theatre
of love that never ends. It’s written. You read in it longer

than you will live. Have a seat. Make yourself comfortable. Soak it up.
Resist – I know you, you’re recalcitrant – but finally give in.
Ultimately it’s love and only love that really matters.

‘Old dead, / Young murders. / The ring, the chain / Endless.’
From: Orestes by Hugo Claus, after Euripides.

(Dutch version below the photo)

Peter Theunynck

Het theater van de liefde

Ga zitten. Maak het u makkelijk.
Het doek schuift open: u zit in het verborgene te zien.
Het gaat beginnen. Houd u vast.

Dit is het theater van de liefde.
Dit is het pluche dat omarmt terwijl u droomt of waakt.
Dit is de plek waar het gebeurt. Het huis dat u soms wakker houdt.

Hier laten mensen elkaars namen tatoeëren op hun arm, hun onderkant,
soms aan de bakboordzijde van een dij, de zijden binnenkant van borsten.
Hier wordt tezelfdertijd een hart als porselein kapotgetrapt en opgeveegd.

U zult er schoonheid treffen soms en edelmoed en feesten van verrukking
en geduld, maar evengoed wachten u bekers bitterheid op tijd en stond.
Liefde kruipt met weerhaken in u. Dat wringt en schuurt, dat bijt en splijt.

Kijk toe hoe liefde stuwt, naar welke verre kusten ze u stuurt,
in welke show ze iemand dansen laat. En zie hoe haat tot op het bot uitbeent als
het voorbij is. Het einde van de liefde wordt steevast in je rug geplant.

Neem nu die vrouw die huwde met het beste wat haar overkwam.
Ze was het strand, ze was de haven waar zijn duizend schepen veilig lagen.
De zeewind blies haar sluiers bol tot alle helden hongerden naar water.

Er werd een ziener bij gehaald. Vertrouw die mensen niet. Ze spreken steeds
van offers, niet door henzelf gebracht. Een jongste dochter moet
bijvoorbeeld als een lam. En dat je man dan instemt met dat plan.

Als hij na jaren terugkomt, loopt zijn bad vol bloed. De minnaar heeft
verzekerd dat het moet. Er is een zoon die nooit vergeten kan
hoe zijn verwekker alsmaar witter wordt. Van bloed komt bakken bloed.

Haat is een ziekte, zeg ik u, die als gefluister binnendringt en elk vitaal
orgaan aanvalt, tot alles blubber wordt. Maar dit is het theater
van de liefde die niet overgaat. Ze staat geschreven. U leest er langer in

dan u zult leven. Ga zitten. Maak het u gemakkelijk. Laat het u overkomen.
Bied weerstand – ik ken u wel, u bent recalcitrant – maar geef ten slotte toe.
Het is uiteindelijk de liefde en alleen de liefde die er echt toe doet.

‘Oude doden, / Jonge moorden. / De ring, de ketting / Eindeloos.’
Uit: Orestes van Hugo Claus, naar Euripides.

www.petertheunynck.be